Ben een beetje ziekjes. Al een paar dagen. Bluh. Buiten is het herfst. De wind waait de bomen leeg. Blaadjes vliegen in het rond. Dit weekend nog heel veel tamme kastanjes gezocht en gevonden!
De lucht is grijs en soms breekt de zon door. Ik voel me ellendig maar ook dankbaar. Ik kan rust nemen en voel me niet echt schuldig... Dat zou natuurlijk nooit hoeven.
Van alle mutsenrestjes haak ik een deken, maar die is nog niet groot genoeg om me in te wentelen. Gelukkig maakt de openhaard veel goed. En natuurlijk Robin die gezellig bij me kruipt.
Ik denk aan nog koudere dagen die komen gaan en haak vast sneeuw- en kerststerren. De rust heb ik nu, die kan ik nemen maar dan is de inspiratie ver te zoeken. De kracht om de naaimachine te pakken heb ik al helemaal niet.
Oh wat klinkt dat onbedoeld zielig allemaal. Zo is het natuurlijk niet. Ik denk me zelf sterk en beter. Dat helpt natuurlijk echt wel. Ik gun mezelf waar ik zin in heb en daar wordt ik dan weer blij van. Chocola bij de thee bijvoorbeeld. En ik word ook zo diep geraakt door Rozemarijn, die zo vaak nachtmerries heeft en me nu verteld van haar prachtige droom. Zo mooi mama! De moeder van haar vriendinnetje veranderd in een paard, en dat vriendinnetje ook en zij zelf verandert in een paard, zo zacht als een knuffelpaardje. En dan gaan ze samen huppelen in de wei. Ik vind het roerend mooi.
En natuurlijk moet ik lachen als Sam na het zwemmen zijn muts heeft opgezet en die pas bij het eten weer af doet:
No comments:
Post a Comment
Dank voor het achterlaten van een berichtje *
Vind ik leuk :-)